Μια χρόνια νόσος έρχεται σαν κεραυνός στη ζωή ενός ατόμου. Δεν είναι προετοιμασμένο να ακούσει μια τέτοια διάγνωση και το σοκ συνεπώς είναι μεγάλο και δύσκολα διαχειρίσιμο.Το άτομο μέχρι να περάσει από το σοκ στην αποδοχή χρειάζεται αρκετό χρόνο και τις περισσότερες φορές εμφανίζει και καταθλιπτικά συμπτώματα ή ακόμα μπορεί και να περάσει ένα επεισόδιο μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής.

Βιώνοντας τέτοια συμπτώματα όπως αδυναμία, έλλειψη ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που παλιά ήταν ευχάριστες, μειωμένη όρεξη για φαγητό κλπ., αποσύρεται κοινωνικά και απομονώνεται ακόμα και από τους πολύ δικούς του ανθρώπους. Εκείνοι μπορεί να είναι πολύ υποστηρικτικοί, αλλά μήπως το ίδιο το άτομο δεν τους αφήνει να το βοηθήσουν; Τα συναισθήματα που ακολουθούν την διάγνωση είναι δύσκολα και επώδυνα και πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν μας κατανοούν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά αν τους αφήναμε να έρθουν πιο κοντά μας, τότε και εμείς ίσως νιώθαμε πιο δυνατοί να ανεβούμε τον δύσκολο δρόμο, ο οποίος είναι μονόδρομος, κακοτράχαλος και πολύ ανηφορικός.

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα του ατόμου που μόλις έλαβε μια διάγνωση για κάποιο χρόνιο νόσημα, μπορούν να παρομοιαστούν με εκείνα ενός ατόμου, το οποίο ήταν σε ένα αεροπλάνο που κατευθυνόταν σε έναν συγκεκριμένο προορισμό, αλλά εξαιτίας μιας μηχανικής βλάβης, έπεσε σε ένα τροπικό δάσος με άγνωστα ζώα και φυτά, αλλά και άγρια θηρία που δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει. Έτσι και το άτομο που λαμβάνει μια διαγνωση για ένα χρόνιο νόσημα, είχε τελείως άλλο προορισμό για τη ζωή του και κατέληξε στο δάσος με τα άγρια θηρία. Όλα είναι πρωτόγνωρα και δύσκολα και δεδομένου ότι έχει μεγαλώσει σε πόλη δεν ξέρει πώς να επιβιώσει. Κάτι πολύ βασικό και βοηθητικό, είναι να βασιστεί στο ένστικτο του, το οποίο και θα το βοηθήσει να βρει αποτελεσματικούς τρόπους επιβίωσης! Το ένστικτο είναι κάτι που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει, όμως αν το εμπιστευτούμε θα δούμε ότι μπορεί να μας φανεί πολύτιμος οδηγός.

Συνεπώς για να τους αφήσουμε να έρθουν κοντά μας και να μας πλησιάσουν οι δικοί μας άνθρωποι, είναι πολύ σημαντικό για εμάς να είναι καλοί ακροατές. Στον παιδικό σταθμό με τον οποίο συνεργάζομαι, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε τα νηπιάκια, είναι να είναι καλοί ακροατές. Μαθαίνουν δηλαδή ότι δεν ακούμε μόνο με τα αυτιά, αλλά ακούμε με τα μάτια (κοιτώντας τον συνομιλητή μας και όχι αλλού), ακούμε με το στόμα (έχοντας το κλειστό όταν μιλάει κάποιος άλλος), ακούμε με το σώμα (καθώς το έχουμε στραμμένο προς τη μεριά του συνομιλητή μας, τα χεράκια μας είναι στα γονατάκια και τα πόδια μας ήσυχα) και τέλος ακούμε με την καρδιά μας (νοιαζόμαστε για το τι λέει ο συμμαθητής μας)! Από τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να ακούμε πραγματικά τον συνομιλητή μας. Το πρώτο διάστημα που ακολουθεί τη διάγνωση της χρόνιας νόσου, νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει κανείς, ενώ αργότερα νιώθουμε ότι κουράζουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Πολλές φορές προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά μας και να μας πλησιάσουν, αλλά εμείς “έχοντας να αντιμετωπίσουμε τα άγρια θηρία της ζούγκλας μας”, με τον τρόπο μας τους απομακρύνουμε. Συνεπώς δεν μπορούν να ακούσουν τις ανάγκες μας και επικοινωνούν μαζί μας επιφανειακά.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν από τους άλλους να μας πλησιάσουν, ενώ έχουμε εμείς τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Μόνο όταν μάθουμε να είμαστε καλοί ακροατές θα δούμε να βελτιώνεται η ποιότητα των σχέσεων μας και εμείς να νιώθουμε γεμάτοι από τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας!

Μαρίνα Κρητικού
Ψυχολόγος Υγείας – Συστημική Σύμβουλος
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή φωτογραφίας: www.melitzolithos.gr